امضاء الکترونیک در قوانین و رویه قضایی ایران به رسمیت شناخته شده است . با توجه به قانون تجارت الکترونیکی مصوب سال ۱۳۸۲، تردیـدی دراعتبار امضای الكترونیكی وجود ندارد .

بنابراین مزیت برجسته امضای الکترونیکی پشتوانه حقوقی آن در کشور است . در ماده ۷ قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب سال ۱۳۸۲ در مورد اعتبار حقوقی امضای الکترونیک آمده است : هرگاه قانون، وجود امضا را لازم بداند، امضای الکترونیکی مکفی است . پس براساس این ماده، امضای الکترونیکی خود به تنهایی و بدون نیاز به امضای دستی برای معتبر شناخته شدن اسناد، قراردادها و … کفایت می کند .

همچنین بند ( ی ) ماده ۲ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲ در مفهوم امضای الكترونیكی بیان می دارد : “ امضای الكترونیكی عبارت از هر نوع علامت منضم شده یا به نحو منطقی متصل شـده بـه داده پیاماست كه برای شناسایی امضا كننده داده پیام مورد استفاده قرار میگیرد منظور از داده پیام در این ماده یک سند الکترونیکی مانند قرارداد یا تفاهمنامه است . حال باید دانست امضاهای الکترونیک بر دو دسته است :

1- امضای الکترونیک مطمئن، 2- امضای الکترونیک غیر مطمئن .

شرایط امضای الکترونیکی مطمئن در ماده ۱۰ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲به این شرح بیان شده است :

امضای الکترونیکی مطمئن باید دارای شرایط زیر باشد :

الف . نسبت به امضاکننده منحصر به فرد باشد . که با ترتیبات فنی و امنیتی پیش بینی شده در وین ساین این شرط محقق می شود .
ب . هویت امضاکننده دادهپیام را معلوم نماید وین ساین با ابزارها و دسترسی های ویژه کاربر استفاده کننده از امضای الکترونیک را احراز هویت قطعی می کند .
ج . به وسیله امضاکننده و یا تحت اراده انحصاری وی صادر شده باشد . با طی فرایند احراز هویت، وین ساین از اینکه امضاء توسط شخص صاحب صلاحیت و به اراده وی صورت گرفته قطعیت حاصل می کند .
د . به نحوی به یک داده پیام متصل شود که هر تغییری در آن داده پیام قابل تشخیص و کشف باشد . با رعایت ضوابط امنیتی خاص امکان تغییر در امضاء الکترونیک وین ساین همیشه قابل کشف و تشخیص است .